100, ZABURZENIA ROZWOJOWE DZIECKA, 496 prac - pedagogika, psychologia, socjologia, filozofia
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
„AIDS – NOWA CHOROBA NASZYCH CZASÓW”
Na początku lat 80-tych pojawiła się nowa choroba o złoŜonym obrazie chorobowym
obejmującym wiele często współistniejących, dotychczas rzadkich infekcji i schorzeń
nowotworowych. Schorzenia te nasiliły się na skutek cięŜkiego uszkodzenia systemu
odpornościowego (immunologicznego) – nazwano ją nabytym zespołem upośledzenia
odporności (Acquired Immune Deficiency Syndrome) w skrócie AIDS.
Pierwsze zachorowania stwierdzono niemal równocześnie w Stanach Zjednoczonych, na Haiti
oraz w wielu krajach Afryki równikowej, głównie w Zairze. W rok później pojedyncze
przypadki AIDS stwierdzono u mieszkańców niemal wszystkich krajów Europy Zachodniej.
W 1988 roku oficjalnie zgłoszono do Światowej Organizacji Zdrowia 81433 przypadki
zachorowań na AIDS. Przyjmuje się, Ŝe dane te nie były w pełni wiarygodne a liczba ta
wynosiła rzeczywiście 100 – 150 tysięcy. Szacuje się, Ŝe od 1981 roku do chwili obecnej na
AIDS zachorowało 50 milionów ludzi, 16 milionów zmarło. W Polsce chorobę stwierdzono u
12 tysięcy osób. Epidemia AIDS zaskoczyła świat, stała się symbolem bezradności
medycznej u schyłku XX wieku. Do niedawna wydawało się, Ŝe zarazy dziesiątkujące
ludzkość w dawnych wiekach w związku z rozwojem higieny, zabezpieczeń i zastosowania
antybiotyków naleŜą do przeszłości. W czasie epidemii ospy, tyfusu, kiły w Średniowiecznej
Europie umierało 10 – 25% chorych u pozostałych układ odpornościowy przezwycięŜał
zakaŜenie. W przypadku AIDS nie moŜna liczyć na udział organizmu w przezwycięŜeniu
choroby, poniewaŜ układ odpornościowy jest zdegerowany i nie stwierdza się samoistnej
odbudowy tego układu nawet w okresach ustąpienia objawów.
Przez pierwsze trzy lata trwania epidemii AIDS nie znano czynnika etiologicznego
(wywołującego chorobę). W tym czasie AIDS rozpoznawano opierając się na objawach
klinicznych i immunologicznych. PoniewaŜ wystąpienie pełnych objawów AIDS
poprzedzone było wielomiesięcznym, stopniowo pogłębiającym się ilościowym i
czynnościowym defektem limfocytów T-pomocnych uznano, Ŝe komórki te stanowią
populację docelową dla czynnika infekcyjnego odpowiedzialnego za rozwój AIDS.
W 1982 roku wysunięto hipotezę, Ŝe czynnikiem wywołującym AIDS mógłby być tzw.
retrowirus z grupy niedawno poznanych ludzkich wirusów.
Czynnik epidemiologiczny – retrowirus wywołujący AIDS został wykryty niemal
równocześnie we Francji przez badaczy Instytutu Pasteura pod kierunkiem dr L. Montagniera
i nazwany LAV (Lympademopathy Associated Virus) oraz w USA przez zespół Roberta
Gallo w Bethesda w National Cancer Institute pod Waszyngtonem nazwano go HTLV-III
/LAV dla podkreślenia zasług obu grup badaczy w jego odkryciu.
W 1986 roku zgodnie z zaleceniem Międzynarodowego Komitetu Taksonomicznego przyjęto
nową nazwę HIV oznaczającą ludzkiego wirusa niedoboru immunologicznego (Human
Immunadeficiency Virus). Odkryciu wirusa HIV przyczyniło się do ogromnego postępu w
diagnostyce AIDS, opracowanie metody wykrywania we krwi przeciwciał pozwala
potwierdzić rozpoznanie w przypadku podejrzenia choroby oraz wykrywać zakaŜenia
przebiegające bezobjawowo. Wykrycie przeciwciał anty-HIV nie jest równoznaczne z
rozpoznaniem AIDS a świadczy jedynie o tym, Ŝe dana osoba jest zakaŜona wirusem HIV.
Po zakaŜeniu wirusem HIV istnieje kilka moŜliwości – pierwszą najkorzystniejszą dla
zakaŜonego jest pozostanie wirusów po ich wniknięciu do komórek w stanie utajenia.
Odpowiedzią na zakaŜenie jest wytworzenie przeciwciał anty HIV. U ponad 90% osób
seropozytywnych udaje się wyhodować z limfocytów, u pozostałych nie wyklucza się jego
obecności. Prawdopodobnie taka sytuacja jest najczęściej spowodowana przyczynami
technicznymi. Opisano równieŜ kilka przypadków zdrowych ludzi z grupy wysokiego ryzyka
1
u których stwierdzono obecność wirusa HIV przy braku przeciwciał anty-HIV we krwi, gdyŜ
okres od zakaŜenia wirusem do wytworzenia przeciwciał moŜe być róŜnej długości tj. od
kilku tygodni do wielu miesięcy . Opisany rodzaj zakaŜenia określa się jako zakaŜenie
bezobjawowe, a ludzie nim dotknięci stają się nosicielami wirusa. Najnowsze dane wskazują,
Ŝe na jednego chorego z AIDS przypada około 100 osób zainfekowanych nie wykazujących
klinicznych cech zespołu. MoŜe się zdarzyć, Ŝe w warunkach sprzyjających wirusowi
bezobjawowy nosiciel zaczyna chorować. Drugim typem reakcji na zakaŜenie jest rozwój
choroby o niewielkim nasileniu, czyli zespołu pre-AIDS. Zespół pre-AIDS o róŜnym stopniu
nasilenia występuje znacznie częściej niŜ pełno objawowy AIDS. Trzecim rodzajem
odpowiedzi na zakaŜenie jest typowy przewlekły AIDS. Czwartą szczególną postacią
zakaŜenia HIV jest ostry AIDS. Jest to najlŜejsza i najlepiej rokująca postać choroby. Objawy
choroby następują w krótkim czasie od zakaŜenia (ok. 6 – 14 dni) przeciwciała anty-HIV
pojawiają się dopiero po 19 – 56 dniach od zakaŜenia, często juŜ po ustąpieniu objawów
klinicznych. Objawy trwają od kilkunastu dni do kilku miesięcy, po czym ustępują
całkowicie. Pozostaje u zakaŜonego nosicielstwo. Jest to powaŜny problem, gdyŜ ostrego
AIDS moŜna nie rozpoznać ze względu na podobieństwo tej postaci do mononukleozy i
innych ostrych zakaŜeń wirusowych. Być moŜe, Ŝe po przyjściu tej postaci AIDS nie choruje
się juŜ na właściwy AIDS.
Jak w kaŜdej chorobie, równieŜ w AIDS obserwuje się określoną dynamikę rozwoju
schorzenia i obejmuje ona następujące etapy:
I.
Przedostanie się wirusa do krwioobiegu,
II.
Okres inkubacji (4 – 6 tygodni)
III.
Ostra infekcja retrowirusa, tzw. Zespół mononukleozopodobny, samoistnie
następujący po 2 – 3 tygodniach,
IV.
Okres utajenia trwający 1 – 5 lat,
V.
Przewlekłe, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych,
VI.
Zespół związany z AIDS (ARC-AIDS) – pre AIDS,
VII.
Pełno objawowy AIDS (oportunistyczne infekcje, mięsak Kaposiego, chłoniaki
mózgu.
Oportunistyczne infekcje róŜnią się tym od innych, Ŝe dają objawy kliniczne tylko u
osobników z wrodzonymi lub nabytymi cięŜkimi defektami układu immunologicznego.
Drobnoustroje wywołujące oportunistyczne infekcje pozostają najczęściej do wielu lat utajone
w organizmie i zachowują się obojętnie w stosunku do zdrowego makroorganizmu.
Oportunistyczne infekcje rozwijają się u prawie wszystkich chorych z AIDS. U większości z
nich dochodzi do rozwoju licznych procesów infekcyjnych, które doprowadzają do śmierci.
2
[ Pobierz całość w formacie PDF ]