10118, - █▀ KSIĄŻKI [CZ3]
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Monika SzwajaZapiski stanu PoważnegoPowieść dla kobietOraz płci pozostałychProjekt okładki: Maciej SadowskiRedakcja: " ?Jan KoźbielRedakcja techniczna* Elżbieta UrbańskaKorekta:Mariola BędkowskaŁamanie: Ewa WójcikISBN 83-7337-759-XWydawca:Prószyński i S-ka SA02-651 Warszawa, ul. Garażowa 7Druk i oprawa:Drukarnia Wydawnicza im. W. L. Anczyca S.A.30-011 Kraków, ul. Wrocławska 53Rafałowi, który jest najbardziej utalentowanym facetem,z jakim miałam zaszczyt i radość pracować (cały Maciekz mojej powieści i jeszcze trochę więcej), a także Krysi, Osince,Ewie, Agnieszce, Pawełkowi, Tomkowi, Antosiowi, Bobulowi,Beretowi, Piotrusiowi R, Karolowi, Solarowi, Sławeczkowi,Gdańszczakom i wszystkim Kolegom, z którymi wspólniestworzyliśmy te setki lepszych, gorszych i całkiem dobrychprogramów, filmów, reportaży, transmisji...Dziękuję, kochani.\- Ii ' ?>. h,t.\WRZESIEŃ. i ;A .Wtorek, 12września ,' K\''" . acKoniec świata, będę miała dziecko! A< ?Chodziły po mnie pewne niepokoje, ale nie żeby naprawdę... Zula ginekolożka ćwierkała teraz między moimi nogami, caław zawodowych skowronkach:- Po prostu świetnie, najwyższy czas był dla ciebie, trzydzieścidwa lata to prawie ostatni gwizdek, będziesz teraz musiała zrobićsobie wszystkie badania i regularnie przychodzić do mnie na wizyty, to jest dopiero drugi miesiąc, no dobrze, ubierz się, jak narazie wszystko jest w najlepszym porządku, ale nigdy nic nie wiadomo, trzeba będzie spauzować trochę z tą twoją pracą, no i najważniejsze - stała kontrola u mnie.Niedoczekanie. Pamiętam dobrze, jak jedna z jej kuzynek powiedziała mi kiedyś: „Leczyć się u Żuli? Nigdy! Mogę się z nią wódki napić, mogę porozmawiać, ona jest fajna, zabawna, ale leczyć się? O, nie!".Chodziłam do Żuli na w miarę regularne kontrole, odkąd poznałam ją przez tę właśnie kuzynkę, a moją koleżankę jeszcze z liceum. Głosiła bardzo rozsądne poglądy (Zula, nie koleżanka; to znaczy koleżanka też, ale to w tej chwili nieistotne), co mi się spodobało. I nie prawiła mi kazań. Ale co innego doroczna cytologia, a co innego dziecko!Dziecko!- Zula, słuchaj - powiedziałam, złażąc z fotela. - A to będziechłopiec czy dziewczynka?- A skąd ja to mogę wiedzieć na tym etapie, palcem ci niesprawdzę. - Zula wzruszyła ramionami i zabrała się do wypisywania skierowań.Trzeba będzie udać się do pani profesor, do której latają wszystkie moje koleżanki. Bierze wprawdzie znacznie więcej niż Zula, ale za to jest ordynatorem w klinice i jakby co, weźmie mnie na oddział.Jakie jakby co? Na pewno nie!Zapłaciłam ćwierkającej Żuli, zabrałam swoje skierowania i udałam się do pracy. Spauzować! Też coś. A kto mi zarobi na chlebek? I na pieluchy Pampers?Ekipa czekała już na mnie, lekko znudzona.- No, jest pani redaktor - powiedział operator Pawełek, podnosząc artystycznie lewą brew. - A my już trzecią kawę pijemycałkiem spokojnie.- Jedziemy - zadysponowałam. - Po drodze wam wszystkoopowiem.- To może weź kasety - zaproponował życzliwie dźwiękowiec,dla ulubionego nakrycia głowy zwany Beretem - bo jeżeli chceszcoś nagrywać, to się przydadzą...- Boże, zapomniałam! Skąd wiedziałeś?- Nie masz przy sobie walizki.Istotnie, z ramienia zwisała mi smętnie maciupka torebka, zawierająca głównie skierowania, a wielka torba z kasetami, notesem i innymi niezbędnymi rzeczami leżała zapewne dotąd w redakcji... Poprosiłam kolegów, żeby zeszli do samochodu i nadużywając brzydkich wyrazów, wjechałam na jedenaste piętro. Przy windzie spotkałam kierowniczkę produkcji.- Potrzymaj mi te drzwi, ja tylko wezmę kasety z pokoju...- Coś ty taka zziajana? - spytała koleżanka kierowniczka, czekająca w otwartej windzie, która tymczasem przemawiała do niejkarcąco, informując, że nie może ruszyć. - Nie powinnaś przypadkiem jechać właśnie do Świnoujścia?- Jadę, nie widzisz?Krysia puściła drzwi, usłyszałyśmy „dziękuję", wygłoszone z lekką pretensją w głosie i cud techniki ruszył w dół.- Słuchaj, Krysia - powiedziałam ponuro - będę miała dziecko.-Nie gadaj!- Jak Boga kocham. Właśnie wracam od lekarza. <- Od Żuli? I to ona ci powiedziała? Ale podobno ona jest głupia.- Głupia, nie głupia, ciążę chyba odróżnia.-Z kim?- Z takim jednym. Nie znasz. Chyba usunę.- Zwariowałaś? To kiedy zamierzasz mieć dzieci? Jak będzieszmiała sześćdziesiąt i przejdziesz na zasłużoną emeryturę? Bardzodobrze ci się trafiło.- Jak ślepej kurze ziarno. I co, urodzę, a kto mi będzie wychowywał? Z pracy przecież nie zrezygnuję... A jeśli odejdę z zawoduna parę lat, to zapomnę, jak to się robi. Technika mnie prześcignie nieodwracalnie. Poza tym się nie utrzymam. Nie mam lewych dochodów.- Dlaczego masz odejść? Poradzisz sobie.- A jak ja je wychowam?- Normalnie. Mało to dzieci się w telewizji wychowało?. Winda ogłosiła parter, wyjście z budynku, więc popędziłam do samochodu, gdzie ekipa obgryzała paznokcie. Rzuciłam torbę z kasetami Pawełkowi na kolana, a sama usiadłam koło kierowcy.- Mareczku - powiedziałam błagalnie -ja wiem, że się spóźniłam i przepisy ci nie pozwalają, ale dojedź do Świnoujścia w godzinę piętnaście, bo jeśli się nie przeprawimy tym promem o piątej, to nie zdążymy na otwarcie parasola, a ja muszę miećprezydenta, jak się całuje z artystami!- Po co ci takie świństwa - zdziwił się Marek, ale dodał gazu.- Nigdy tego nie robiliśmy.- Ja wiem, ale artystom zależało, bo jak my pokażemy, że się prezydent z nimi brata i im obiecuje dać te bunkry na zawsze, to mu siępotem głupio będzie wycofać. To znaczy, oni tak myślą. Moim zdaniem on i tak może im nic nie dać, choćby nie wiem jak obiecywałprzed kamerami wszystkich telewizji świata. Wycofa się pod bylepretekstem, jeżeli mu nie będzie pasowało. Ale przyrzekłam tym razem oficjałkę pokazać. To i tak nie będzie bardzo ambitny materiał.- Znaczy: wyciskamy szczura - wymamrotał Pawełek przezgumę do żucia.- No, wyciskamy. Nie pierwszy raz i nie ostatni.Pojęcie „wyciskania szczura" stworzył kiedyś pewien tyleż zgryźliwy, co utalentowany operator. W ataku wściekłości nazwałtak mało ambitne materiały informacyjne, produkowane masowo przez naszych młodych i obiecujących reporterów na użytek codziennego programu „Goniec" (choć nie tylko). Zasadniczą cechą szczura była jego absolutna przewidywalność. Po pierwszych kadrach i pierwszych słowach komentarza można było materiału dalej nie oglądać - i tak wiadomo było, jak się skończy. Operator ów, jako człowiek ze wszech miar twórczy, szczurów nienawidził, a ta jego żywiołowa niechęć przenosiła się poniekąd na nieszczęsnych młodych dziennikarzy (odmawiał im zresztą prawa do używania tego zaszczytnego miana), a że był jednocześnie tempera-mentny, młodzi - a zwłaszcza młode - bali się go jak ognia.Tak zwani poważni publicyści strachu przed wybuchowym kolegą nie odczuwali, aczkolwiek wszystkim nam zdarzało się od czasu do czasu jakiegoś szczura wycisnąć. Powodem zazwyczaj były niskie honoraria, jakie otrzymywało się za programy ambitne i pracochłonne; zawodowstwo było zdecydowanie nieopłacalne, a każdy z hobbystów musiał jakoś zarabiać na luksus pracy w telewizji publicznej.Tym razem szczur miał być połowiczny, zaplanowany częściowo jako sprawozdanie z oficjałki, a częściowo jako uczciwy reportaż. Zaprzyjaźnieni plastycy ze Świnoujścia - w szczególności jeden taki Emanuel, szalenie zdolny malarz o szerokiej słowiańskiej duszy, przez przyjaciół zwany krótko Nusiem - chcieli przerobić stare pruskie bunkry na galerię i centrum sztuki. Walczyli o te bunkry od kilku lat, obecny prezydent miasta obiecał im je dać, jeżeli udowodnią, że to ma jakiś sens. No więc zakrzątnęli się i zrobili tam coś w rodzaju prowizorycznej galerii - wydzwaniali do mnie od trzech miesięcy, prosząc, abym koniecznie zrobiła reportaż z otwarcia i żebym koniecznie dopieściła prezydenta. Bo on strrrasznie chce być postrzegany jako mecenas sztuki i w ogóle kulturalna osoba. Plastycy porządni ludzie, należy im pomóc w zbożnym dziele. A że ten ich dziwny prezydent jest kulturalną osobą - i tak nikt się na to nie nabierze.Marek, który niejednego kielicha w Nusiowej pracowni wypił (oczywiście, jeżeli nie wracaliśmy tego samego dnia do Szczecina i nie musiał daleko jechać), przejął się moim apelem i docisnął porządnie. Żałowałam, że nie mieliśmy koguta, którego chętnie używali koledzy współpracujący z drogówką. Ale i tak stary volkswagen robił wrażenie, jakby miał za chwilę pofrunąć.10Paweł, rozwaliwszy się z tyłu, przypomniał sobie nagle o moim karygodnym spóźnieniu.- Miałaś nam powiedzieć, dlaczego spóźniłaś się pół godziny- powiedział przez gumę. - Nie żebym się czepiał, ale powiedz sama: kto oprócz nas czekałby na ciebie tak długo...- Tak, kochana, teraz musisz nam postawić piwo jako odszkodowanie za straty moralne - dorzucił z jeszcze bardziej tylnego fotela Beret. - Chyba że się jakoś wytłumaczysz, w cozresztą wątpię.- Piwo nie - wtrącił Marek, trąbiąc jednocześnie na jakiegośtira, którego zamierzał wyprzedzić, a który śmigał lewym pasemsto dwadzieścia na godzinę. - Ja nie mogę piwa. Mnie możesz postawić szaszłyk, jak będziemy wracać.- Chłopaki - powiedziałam rzewnie - będę miała dziecko.Zapadło milczenie. Paweł z hałasem wypluł gumę. Marek odpuścił tirowi.- Ja się nie przyznaję - rzekł stanowczo Pawełek po chwili.- Ja też nie. - Głos Bereta był trochę niepewny. - Chyba żemnie wykorzystałaś, kiedy byłem nietrzeźwy.- Wicia - Marek znowu docisnął - mnie chyba nie podejrzewasz?- Nie jesteście dżentelmenami. - Westchnęłam. - Powinniścieobiecać, że mnie tak nie zostawicie.- Jesteśmy dżentelmena...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]