10193, - █▀ KSIĄŻKI [CZ3]

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
RYNE DOUGLAS PEARSONKOD MERKURY(Przeｳoｿyｳ: Jerzy ｣oziki)ZYSK I S-KA1998Dominic i MelisaPodzi麑owaniaSkｳadam wyrazy wdzi鹹zno彡i - na kte teraz zasｳugujｹ bardziej niｿ kiedykolwiek - R.H., S.H. i M.G.Naleｿｹ si・one rnieｿ mojej rodzinie i przyjacioｳom za wiar・oraz za kaｿdｹ, przestawionｹ na eksponowane miejsce, ksiｹｿk・ podczas wizyt w ksi麋arniach.Rnieｿ dzi麑uj・ Clyde弛wi Taylor za poczｹtek, Chuckowi Verrill za rady, Howardowi Sanders i Richardowi Green za speｳnienie marze・oraz Joe Singer, Maureen Peyrot i Karen Kehela za podziwianie obraz, kte czasami opowie懈 maluje sｳowami.I jak zawsze dzi麑uj・mojej ｿonie Irene, po prostu za to, ｿe jest i ｿe jest ze mnｹ.PrologWsch sｳoaNa pnoc od Tokio...Keiko Kimura staｳa u st ｳka, przejrzysty, biaｳy peniuar spｳywaｳ z drobnych ramion, zakrywajｹc jej wciｹｿ pociｹgajｹcｹ figur・ ona za・my徑aｳa, jak maｳo efektownie wyglｹdaｳ niezbyt skory do lotu ptaszek Amerykanina, a takｿe, jakiegoｿ diabｳa jego krew wywabi z mi麑kiego aksamitu.Tak, ciepｳa, czerwona wilgo・przyprawiaｳa jｹ o uczucie bｳogo彡i, sｳyszｹc krzyk ofiar mogｳa osiｹga・szczyty, a kiedy teraz spoglｹdaｳa na blade ciaｳo, kte ochoczo daｳo przytroczy・cztery kozyny do rog ｳka, my徑aｳa, ｿe zniszczona bielizna nie b鹽zie nadmiernｹ cenｹ.- Zr mi to, mama-san - bｳagalnym gｳosem powiedziaｳ Amerykanin; patrzyｳy na niｹ wygｳodniaｳe oczy, a kozyny drｿaｳy z podniecenia w wi黝ach, na kte tak nalegaｳ, wiedziony jakｹ・masochistycznｹ fantazjｹ.- Chcesz, ｿeby Keiko daｳa ci klapsa? - spytaｳa, a potem jedna za drugｹ przesun・a stopy po podｳodze, aｿ zatrzymaｳa si・przy wezgｳowiu; czarne wｳosy spｳywaｳy na ramiona, a oczy badawczo omiotｳy ciaｳo. Wolno przysiadｳa na materacu, za・j黝yk wysunｹｳ si・i zwilｿyｳ wargi.U徇iechnｹｳ si・z wyszczerzonymi z鹵ami; pier・uniosｳa si・w pospiesznym oddechu. Erekcja nieco si・poprawiｳa.- Tak, chc・ ｿeby・mnie ukaraｳa!Na d毆i麑 tego sｳowa zawrzaｳy w niej pierwotne siｳy. Кara謾, pomy徑aｳa. Powiedziaｳ to tak wyra殤ie, z tak gorｹcym pragnieniem w gｳosie, ｿe jego d毆i麑 Keiko zacz・a powtarza・w my徑i, a wystarczyｳo kilka razy, ｿeby poczuｳa wilgo・- Och, tak, mama-san, tak! Bardzo mi tego trzeba, i to jak najszybciej!Keiko przetoczyｳa gｳow・z barku na bark, a potem spojrzaｳa Amerykaninowi w oczy. Na twarzy miaｳ krople potu. Wyobraziｳa sobie, ｿe kaｿda z nich to czerwona pereｳka... krwawe ｳzy, kte wylewa dla niej.Оch, kochany・ pomy徑aｳa, czujｹc, jak fala gorｹca porywa jｹ i niebezpiecznie szybko niesie ku przepa彡i, skｹd juｿ nie b鹽zie powrotu. Щa wiele. Za wiele i zbyt szybko・ Przyjdzie jeszcze czas na rozkosz, ale interesom trzeba byｳo da・pierwszetwo, nim b鹽zie mogｳa zabawi・si・w 徇ier・- Prosz・- nagliｳ Amerykanin z zaci從i黎ymi z鹵ami.- Najpierw musisz co・zrobi・dla Keiko - powiedziaｳa i przesun・a r麑ｹ po czarnych k鹽ziorach na piersi. Znalazｳa sutek i uj・a go mi鹽zy kciuk i palec wskazujｹcy.- Aaach! - j麑nｹｳ, a twarz wykrzywiｳa si・w grymasie oczekiwanej ekstazy.Paznokie・kaｿdego palca byｳ starannie zaostrzony i teraz Keiko raptownie je zacisn・a. Zacisn・a mocno, bardzo mocno, tak ｿe ze stanu budzｹcej si・rozkoszy Amerykanin nagle runｹｳ w prawdziwy b.- Eeej! Uwaｿaj!Bez takiej gwaｳtowno彡i, kta moｿe byｳaby w tej sytuacji wskazana, Keiko wpiｳa si・w sutek, a nast麪nie oderwaｳa r麑・i cisn・a w bok kawaｳek rowego ciaｳa. Uderzyｳ w biaｳｹ 彡ian・i na gｳadkiej powierzchni zostawiｳ jaskrawoczerwonｹ plam・ zanim spadｳ na podｳog・- Czy・ty oszalaｳa, gｳupia kurwo...!Podrywaｳ si・ opadaｳ, skr鹹aｳ, szarpaｳ, a krew z rany pryskaｳa na twarz Keiko i peniuar, ktego juｿ wcze從iej przestaｳa ｿaｳowa・ Znowu ukazaｳ si・j黝yk dziewczyny i zlizaｳ kropl・krwi z gnej wargi. Jej smak, jej obecno懈 na ciele sprawiaｳy, ｿe bardzo trudno byｳo skoncentrowa・uwag・na zadaniu. Ach, jak trudno.- Musimy porozmawia・ Joe.- Joe? - wykrztusiｳ Amerykanin pomimo bu. Nie wiedziaｳ, ｿe dla jego dr鹹zycielki wszyscy Amerykanie nazywali si・Joe.- Nie tylko ty zapｳaciｳe・Keiko za t・noc, Joe. - Jej wargi drｿaｳy od sｳonego, miedzianego smaku soku ｿycia. Бch, ｿeby tak si・w nim skｹpa謾, pomy徑aｳa. Juｿ niedｳugo, ale czekanie zawsze jest takie okrutne. - Kto・chciaｳby dowiedzie・si・czego・ co wiesz ty.Czoｳo sfaｳdowaｳy zmarszczki; po ｿebrach pociekｳa purpurowa strka.- Masz, kurwa ma・ 忤ira. Co niby wiem?Nie tak ｳatwo byｳo okre徑i・wyraz twarzy Keiko; z pewno彡iｹ nie byｳa to ani rado懈, ani zｳo懈. Вestia w ludzkim ciele・ pomy徑aｳ Amerykanin. A potem zobaczyｳ n w zakrwawionej r鹹e, kta wynurzyｳa si・zza kraw鹽zi ｳka.- Wszystko - powiedziaｳa, delikatnie trzymajｹc n za rｹczk・ a jego ostrzem zataczajｹc w powietrzu emki.- Co wiem? - wrzasnｹｳ, ale w gｳosie byｳo teraz bｳaganie.Teraz juｿ u徇iechaｳa si・ n powoli zbliｿaｳ si・do ciaｳa, aby rozpoczｹ・dｳugｹ, nocnｹ prac・- Mniejsza z tym, Joe. Powiesz mi wszystko o wszystkim, a ja juｿ wybior・ co trzeba.D殀n・a w koniec noｿa, a potem przeciｹgn・a powoli klingｹ po j黝yku, delektujｹc si・smakiem. Jego ｿycie byｳo tak kruche, jak krucha b鹽zie jej rozkosz. Rano, po wszystkim, po pracy i ekstazie, gdy zabawka zostanie bezpowrotnie zniszczona, jej pragnienia odｿyjｹ na nowo. Wraz z nimi pojawi si・potrzeba i gdzie・znajdzie si・kto・ kto jｹ zaspokoi. A potem...- Nie denerwuj si・ Joe. Mamy przed sobｹ caｳｹ noc.Art Jefferson byｳ w Chicago od niecaｳych dwh miesi鹹y, a juｿ zdｹｿyｳ zrobi・sobie wroga z prokuratora federalnego, Angelo Breema.- Co to miaｳo, do cholery, znaczy・ Jefferson? - spytaｳ gniewnie Breem, dognawszy na sｹdowych schodach czｳowieka numer dwa w chicagowskim oddziale FBI i chwyciwszy go za ｳokie・Art popatrzyｳ przeciｹgle na wｳochatｹ r麑・Breema, a ten rozsｹdnie jｹ cofnｹｳ.- Co konkretnie?Breem, w ktym ciｹgle gotowaｳo si・ze wzburzenia po przerwanej sesji sｹdu, drｿｹcym palcem mierzyｳ w tego, kty okazaｳ si・zdrajcｹ.- Dobrze wiesz, o co mi chodzi. Twoje zeznanie sprawi, ｿe Kermit Fiorello b鹽zie chodziｳ wolno.Art odwriｳ si・i wszedｳ o stopie・wyｿej, dzi麑i czemu mogli sobie patrze・prosto w oczy. Od poirytowanego prokuratora byｳ wyｿszy o sze懈 cali.- Powiedziaｳem prawd・- Na Boga, Jefferson! Dobrze wiesz, ｿe Fiorello jest winny! Winny co najmniej sze彡iu zleconych morderstw, a mogli徇y ubabra・go w dwa z nich, plus oskarｿenie o szantaｿ, gdyby・nie pograｳ tak mi麑ko!- Mi麑ko? - spytaｳ Art i przekrzywiｳ gｳow・ ｯyｳa na lewej skroni nabrzmiaｳa. - Gdyby szanowny pan prokurator miaｳ solidnie przygotowane wszystkie dowody, nie potrzebowaｳby moich zezna・ Tymczasem wszystko wyglｹdaｳo marnie od samego poczｹtku. To dlatego chciaｳ pan, ｿebym wygrzebaｳ przeciw Fiorello jakｹ・starｹ spraw・ czyｿ nie? Niestety, Breem, to byｳo pi黎na彡ie lat temu, a na dodatek nie miaｳo nic wspnego z tym wｹtｳym oskarｿeniem, kte przedstawiｳ pan kwadrans temu. To nie ja ukr鹹iｳem gｳow・pakiej sprawie; to byｳo samobstwo.Breem dygotaｳ; dｳonie kurczowo zacisn・y si・w pi龕ci. Z jakｹｿ ch鹹iｹ przylaｳby temu pyszaｳkowatemu agentowi. Mｹdrala, kty wielkich niby rzeczy dokonaｳ na Wybrzeｿu.- On jest winny, Jefferson!- My徑i pan, ｿe nie wiem o tym? - spytaｳ Art i nachyliｳ si・ku Breemowi, ktego blada twarz peｳna byｳa napi鹹ia. - Robiｳem podchody na Fiorella, kiedy pan byｳ jeszcze w szkce.- To dlaczego powiedziaｳe・ ｿe nie miaｳ nic wspnego ze 徇ierciｹ Carrery?- Bo nie miaｳ! - Art wyprostowaｳ si・i potrzｹsnｹｳ gｳowｹ. - Gdyby raczyｳ pan skontaktowa・si・ze mnｹ, zanim zostaｳem wezwany do sｹdu, co・bym panu wyja從iｳ. Ale nie, caｳe swoje oskarｿenie oparｳ pan na tej jednej sprawie. Je徑i Fiorello zaｳatwiｳ Carrer・ to dziesi・ lat pniej musiaｳ zrobi・to samo z Tanginim, Picone i tak dalej. Tak, zaｳatwiｳ Tanginiego, Picone, ale nie Louie Carrer・ Usｳyszaｳby pan to od kaｿdego agenta, kty si・wtedy zajmowaｳ tｹ sprawｹ. - Wyprostowanym palcem godziｳ w czerwony krawat prokuratora. - Nie odrobiｳ pan pracy domowej i dlatego Kermit Fiorello jest znowu na wolno彡i. Niech pan sobie za to podzi麑uje, Breem, a nie oskarｿa innych.To powiedziawszy, Art pokazaｳ plecy rozmcy i ruszyｳ spokojnie w d schod, ignorujｹc sztylety spojrze・ kte poszybowaｳy jego 徑adem. Maｳo sobie robiｳ z takich ludzi jak Breem. Wszystkie te perory, widowiska w sｹdzie i ani za grosz skrupulatno彡i, ｿeby rzecz przygotowa・od poczｹtku do koa. Breem chciaｳ jak najszybciej dotrze・do mety, ale w tym przypadku cholernie si・pospieszyｳ. Wyglｹdaｳo na to, ｿe kaｿdy prokurator marzyｳ o D.C. i miｳym gabinecie w Ministerstwie Sprawiedliwo彡i. No c, na prostej drodze Angelo Breema pojawiｳy si・pewne przeszkody, a Art dobrze wiedziaｳ, ｿe ten dupek b鹽zie jego za to obwiniaｳ aｿ do koa swych dni.И co z tego?・ pomy徑aｳ Art, kty u st schod ruszyｳ Dearborn, aby przegry滓 co・u Nica. Nie takim juｿ nieprzyjacioｳom musiaｳ stawia・czoｳo podczas dｳugich lat w Biurze. C moｿe mu zrobi・marny prokurator?Numer 6601 wymagaｳ naprawy.Satelita o nazwie KH-14, b鹽ｹcy cudem wyobra殤i elektronicznej wartym dwa miliardy dolar, krｹｿyｳ wok Ziemi po orbicie o kｹcie nachylenia dziewi・dziesiｹt osiem stopni, na wysoko彡i 150 mil morskich dopiero rok z przewidzianych dziesi鹹iu lat, gdy prom, kty wyniｳ go w Kosmos, Atlantis, godzin・przed 忤item startowaｳ z Przylｹdka C... [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • marucha.opx.pl